در حال بارگذاری ...
یادداشتی بر نمایش «حسنک کجایی»

یک درام متوسط

نمایش «حسنک کجایی» به لحاظ نویسندگی یک درام متوسط بود. مشابه آنچه دیدیم را بارها در فیلم‌ها و سریال ها دیده بودیم یک درام توانبخشی که در قالب تئاتر سایکودرام قرار می گرفت که در این موارد زیاد گفته شد. دیالوگ های خوب اما خالی از تعلیق قوی خلعی که تا پایان دیده شد.

خداداد رضایی؛ تبلیغ خوب و بازگشت سیزده سال دوری، کارگردانی که به لحاظ عملکرد نمایشی دوران خوبی را در کارنامه خود داشت باعث شد تا تماشاگران زیادی را به پلاتوی استاد صغیری بکشاند ایکاش خیلی از پیشکسوتان تئاتر استان که از صحنه فاصله گرفته اند باری دیگر آستین را بالا زده و وارد گودی شوند که فاصله آنها با مخاطب نزدیکتر شده و تئاتر را از نگاه آنها تماشا بنشینیم هر چند تا قبل از این بعضی ها آمدند و در قیاس با تئاتری که انتظار می رفت چندان موفق نبودند و همانی بود که قبلا از این عزیزان دیده بودیم.

نمایش «حسنک کجایی» به لحاظ نویسندگی یک درام متوسط بود. مشابه آنچه دیدیم را بارها در فیلم‌ها و سریال ها دیده بودیم یک درام توانبخشی که در قالب تئاتر سایکودرام قرار می گرفت که در این موارد زیاد گفته شد. دیالوگ های خوب اما خالی از تعلیق قوی خلعی که تا پایان دیده شد. نویسنده با خلق لحظات مفرح در نمایش دو هدف داشت: یکی کاهش هیجان و خشونت در قصه برای تماشاگر و یکی هم توانبخشی به شخصیت روانی و مریض قصه اش (تئاتر درمانی) بود تا شاید ذهن او نسبت به قتل و احساس گناهی که کرده، کاهش یابد که نویسنده سعی می‌کند انسجام نمایشنامه نویسی را در تقابل با خشونت و شادی حفظ کند و این هوشیاری وی برای میزان کردن تنش قصه ستودنی بود. اما رو به پایان که می رسیم وارد یک سراشیبی کسل کننده می شویم در حالیکه کدها گشوده شده ولی باز اصرار به کش دار کردن موضوع دارد.

در کارگردانی، آقای زند با شناخت شخصیت های نمایشنامه اش کاراکتر را بخوبی برای صحنه انتخاب کرده بود و آنچه می‌دیدیم انگار همان آدم های واقعی قصه بودند بازی‌های قابل قبول و ایجاد کنش تحرکی برای واکنش و ادامه قصه داشت تا قصه توقف نکند و یک رونده باشد اما انتظار می رفت کارگردان باید تمهیداتی بکار می برد که بجای خیره شدن به زیبایی های دکور صحنه و ویدئو آرت بیشتر روی خلاقیت های بازیگران و نو آوری در ایجاد فضایی غیرمنتظره نظرها را جلب می کرد شیوه قصه پردازی را به نحوی میزان و زیباسازی می کرد که هر بخش تابلویی یادگاری و نو و غیر انتظار در ذهن ها باقی می ماند اگر ما زیبایی طراحی صحنه و حضور ویدئو آرت صحنه را بعنوان عنصر دوم نمایش محسوب کنیم دیگر صحنه کمتر خلاقیت و نوآوری به خود می گرفت چیزی که انتظار می رفت در صحنه به غیر از دیالوگ ها  توسط کاراکترها شکل و خلق می شد. صحنه ورود و خروج و یا تکرار زیاد آدم هایی شده بود که گاهی فکر می کردی سردرگم هستند و از طرفی اصرار بازی بیش از حد رو به تماشاگر گاهی حس کنجکاوی ما را بر درون گرایی قصه با واقعیت ها فاصله می انداخت. ای کاش نگاه آدمهای نمایش را در صحنه بیشتر معطوف به قصه و درگیر در فضای چهار بعدی صحنه می‌کرد اما می بینیم بیشتر لحظات نگاه‌ها زیادی در نگاه تماشاگر گره می خورد.

نمایش «حسنک کجایی» با ضعف های اندکی که دیده شد  تلاشی برای فهمیدن از درونیات آدم‌های روانی و در مقابل حس انسان دوستانه ای برای کمک به درمان فرد مریض روانی که گاهی ایثار نامیده می شود و در این مسیر برای فهم موضوع با مخاطب نمایش موفق عمل کرد.

باید به این هنرمند خوب هم استانی برای ورود مجدد به صحنه و ارتباطی نو برای حضور خیلی از شخصیت‌ها و هنرمندان و خانواده ها تبریک گفت و آرزوی توفیق و موفقیت خواستارم امیدواریم به‌زودی شاهد کاری نو از این هنرمند و دیگر هنرمندان پیشکسوت تئاتر استان بوشهر باشیم.




نظرات کاربران