بازیگری که صحنه با حضورش «گُر» می‌گرفت

ایران تئاتر-مهدی انصاری: شاید عموم بازیگران چندان به نویسندگی و نمایشنامه‌نویسی علاقه‌ای نداشته باشند که چندان هم بی‌ربط نیست. هر کس تخصصی خودش را دارد؛ اما هستند بازیگرانی که خلاقانه، سمج و باانرژی زیاد پیگیر سرانجام یک متن نمایش‌اند. امین زند یکی از این نادر بازیگران بود.

از روزی که پیمان زند قرار دستیاری نمایش «حسنک کجایی» را گذاشت، جلسات دو نفره ما در مورد متن تشکیل شد و بعد بقیه بازیگران نیز به جلسات اضافه شدند؛ اما این امین زند بود که پیش و بیش از همه دغدغه متن را داشت، حتی بیشتر از نویسنده و کارگردان.

این دغدغه مندی تنها و صرفاً لفظی و کلامی نبود، بلکه هرروز و هر جلسه با پیشنهادی تازه حاضر می‌شد. پیشنهاد‌هایی که مستقیماً از تجربیاتش در حین کار و برخورد با افراد مختلف گرفته بود. شور و شوق امین روز و شب نمی‌شناخت و می‌شد ساعت‌ها با من بحث می‌کرد تا پیمان را از یک صحنه منصرف کند.

گاهی شخصیت‌هایی را که می‌توانستند درروند نگارش متن به کار آیند با خود به سر تمرین می‌آورد. سهم امین در به سرانجام رسیدن این نمایشنامه و نمایش بی کتمان است.

این‌همه باعث نمی‌شد که ذره‌ای از انرژی‌اش برای صحنه و اجرا کم شود.

دغدغه مندی این بازیگر چنان بود که برای حل مشکل بقیه بازیگران و عوامل، از پیدا کردن خانه تا جستجوی دارو و...را شامل می‌شد.

نکته‌های برجسته در شخصیت امین زند کم نبود: صداقت، لبخند همیشگی و سرزندگی از خصوصیات ذاتی او بود. نیرویی که به صحنه نمایش انرژی می‌داد و صحنه با حضورش گُر می‌گرفت.

بازی‌اش بیرونی، اکتیو و انرژیک بود. صدا و بدن خوبی داشت و می‌توانست به‌راحتی با بازی‌اش تماشاگر را همراه کند. آنچه که در نمایش «حسنک کجایی» به زیبایی و قدرت اتفاق افتاد.

صحنه تئاتر بوشهر بدون امین زند یک سکوت کش‌دار و خالی است.

اما صحنه است که اکنون او را جاودانه کرده است.

او به جاودانگی رسید.