در حال بارگذاری ...

«پروتز» برجستگی ناهنجاری‌ها در ادغام با تضاد و گروتسک

«پروتز» را ببینید! بی شک یک تئاتر با درون مایه طنز در روزهایی که حوادث تلخ از کشتی سانچی تا ریزگردها حال مردم را بد کرده است، بهتر می تواند مخاطب را به خود جذب کند. جدا از این مسئله «پروتز» از آن دست نمایش هایی نیست که حرفی برای گفتن نداشته و صرفا به یک اجرای درهم قناعت کند بلکه نویسنده سعی کرده است نظر مخاطب خود را به برخی ناهنجاری هایی که حالا در جامعه بسیار طبیعی انگاشته می شود، جلب کند و آن ها را با ادغام با تضاد و گروتسک، برجسته کند.

کیوان حیدری؛ وقتی قرار است نقدی بر یک اثر هنری نوشته شود، کار به مراتب سخت تر از زمانی است که در دیگر حوزه ها لب به انتقاد باز می کنید. تئاتر نیز از این نگاه جدا نیست و برای نقد یک اجرا به شدت باید با احتیاط و با نگاهی جامع دست به قلم شد. از همان زمان که «پروتز» را در اجرای جشنواره ای دیدم، قصد داشتم در مورد آن بنویسم. اجرای عموم آن در سه روز پایان همین هفته بهانه ای شد تا به سراغ این نمایش که نوشته و پرداختۀ رضا مختارزاده است، بروم.

«پروتز» شاید از آن دست نمایش هایی نباشد که بتوان از آن به عنوان بهترین یاد کرد و انتظار داشت، تماشاگر پس از دیدن آن لب به تحسینش بگشاید، اما تا حدود زیادی انتظار تماشاگر را ارضا کرده و او را قانع می‌کند که وقتش هدر نرفته است! البته فراموش نکنیم اصولا ما سالهاست از تئاتری که بتوان از آن به عنوانی اجرایی خاص یاد کرد، بی بهره مانده ایم که درک همین واقعیت باعث می شود تا از تئاترهای امروز در حد توانشان انتظار داشته باشیم.

«پروتز» را ببینید! بی شک یک تئاتر با درون مایه طنز در روزهایی که حوادث تلخ از کشتی سانچی تا ریزگردها حال مردم را بد کرده است، بهتر می تواند مخاطب را به خود جذب کند. جدا از این مسئله «پروتز» از آن دست نمایش هایی نیست که حرفی برای گفتن نداشته و صرفا به یک اجرای درهم قناعت کند بلکه نویسنده سعی کرده است نظر مخاطب خود را به برخی ناهنجاری هایی که حالا در جامعه بسیار طبیعی انگاشته می شود، جلب کند و آن ها را با ادغام با تضاد و گروتسک، برجسته کند. مختارزاده در جای جای نمایش، این آسیب های روانشناسانه را به شکلی مطرح کرده و خط اصلی داستان را به صورتی روایت می کند که مخاطب در هنگام خندیدن از نزدیک مفاهیمی چون «دروغ»، «فروپاشی خانواده»، «خیانت»، «روانپریشی» و بسیاری دیگر از مشکلات و معضلات شخصیتی و اجتماعی را لمس می کند و این همان نقطه‌ای است که «پروتز» را تا حدودی از دیگر نمایش های مشابه جدا می کند.

در این نمایش البته ضعف هایی هم دیده می شود که مهمترین آن فاصله کارگردانی و نمایشنامه این نمایش است که باعث شده تا ما شاهد یک اجرای سینوسی باشیم. موردی که البته در اجرای جدید و در صورت توجه ویژه قابل رفع است.

مهمترین ایراد «پروتز» اما فاصله اجرای بازیگران است به طوری که دو تا سه شخصیت نقش خود را آنچنان که باید نزدیک به واقعیت بازی نکرده و در دو راهی اغراق و تردید باعث می شوند تا نقش آفرینی دیگر شخصیت ها نیز تا حدودی تحت تاثیر قرار گیرند.

با تمام این تفاسیر «پروتز» تئاتری است که ارزش دیدن و وقت گذاشتن را دارد و کارگردانش نیز همیشه ثابت کرده که به دور از تکرار و روزمرگی سعی دارد تا مخاطب را در هر اثر به حرف نو و تازه ای مهمان کند. این موارد در کنار این که اصولا نزدیک شدن به ژانر«طنز» در این روزگار علاوه بر ذوق و استعداد خاص، جسارت بالایی را طلب می کند، باعث می شود تا بتوان «پروتز» را علاوه بر اینکه در رده کارهای خوب امسال جای داد، دیدنش را به دیگران توصیه کرد.




نظرات کاربران