علی غلامی، باغبانی که باغش پر ثمر شد
جهانشیر یاراحمدی؛ تئاتر در مسیر حرکت همواره‌اش، فراز و فرودهای بی‌شماری را تجربه کرده است و این تجربه را آدم‌هایی رقم زده‌اند. برخی، گاه نقش و نگار ماندگاری را به تاریخ تئاتر سپرده‌اند و برخی دیگر تنها گذر کرده‌اند بی‌نقش و نگاری، یا ساده و بدون تأثیر. این اصل کوتاه منحصر به هیچ جغرافیایی نیست. در بندر کهنسال بوشهر تا یونان باستان و تا کل عالم. تئاتر دنیا، همه بر این مسیر حرکت کرده است و بی‌گمان این‌گونه نیز ادامه پیدا می‌کند.
در تئاتر استان ما که تاریخ دور و درازی هم ندارد، رد این اصل قابل مطالعه است. بسیاری آمده‌اند، درخشان هم بوده‌اند و «همزمان» برای خود، تئاتر و استان کارهای سترگ کرده‌اند، اما «در زمان» جاری نشده‌اند. با این اشاره مختصر و کوتاه می‌خواهم بپرسم: «چرا علی غلامی در تئاتر استان ما آدم مهمی است؟»
علی غلامی در تئاتر استان بوشهر چند نقش مهم ایفا کرده است:
الف) تولید تئاتر با بزرگسالان
ب) تولید تئاتر با دانش‌آموزان
ج) آموزش تئاتر
در میان فعالیت‌های سه‌گانه یاد شده، برخی را بسیاری از هنرمندان تئاتر نیز انجام داده و می‌دهند، اما نکته قابل تأمل در مورد آقای غلامی این‌که، این فعالیت‌ها در طول همدیگر انجام می‌شد و این اتفاق ساده‌ای نیست. گفتنش البته ساده است، ولی آن‌ها که در گود هستند واقفند که چه طاقت‌فرساست که از صبح تا بعد از ظهر در مدارس، در مقاطع مختلف تئاتر کار کنی و غروب یا شب با تیم باتجربه‌تری، اثر مهم‌تری را برای رویداد مهم‌تری تمرین کنی. این کار روزانه، ریشه‌اش یک منبع انرژی بی‌نظیر بود که از قلب او بر می‌خاست. عاشقانه کار می‌کرد. به ویژه برای تئاتر دانش‌آموزی. تفاوت عمده علی غلامی با دیگر هم نسلانش دقیقاً همین است. او در دهه‌ی شصت، دقیقاً در نقش یک باغبان به خوبی عمل کرد. او در هنر این دیار نهال‌هایی را نشاند که سال‌ها بعد هر کدام خود درخت تناوری شدند در هنر کشور. و این همان نکته‌ای‌ست که علی غلامی را در رگ و پی و خون تئاتر این دیار جاری کرده است. همان‌طور که خودش همواره می‌گفت: شماها که تئاتر کار می‌کنید گویی خون خودم در رگ‌های شما جریان دارد. و این مهم‌ترین تفاوت او با دیگران است و البته تفاوت کمی هم نیست.