روایت سلطه‌گری بلامنازع خان بر رعیت

جواد متین؛ نمایش «کسی دست به عصا درون شکمم راه می‌رود» روایت سلطه‌گری بلامنازع خان بر رعیت و انطباق قدرت و سلطه تفکر مردسالار در نظام اجتماعی بر زن و انتقال این تفکر بصورت ژنی غالب در خرد جمعی به نسل‌های آینده است. این نمایش علاوه بر روایت استیلای تفکر مرد سالار به ابتلای جامعه تحت سلطه به اوهام و خرافات می‌پردازد. این‌که سلطه برای حفظ خود نه تنها تنانگی رعیت، زن، مال و مایملک افراد را بنده خود می‌کند، بلکه افراد تحت سلطه را با هر روش ناجوانمردانه برده اندیشه خود می‌سازد.

نمایش «کسی دست به عصا درون شکمم راه می‌رود» در متن اثر کارآکترهایی را خلق کرده بود که به واقع باور پذیر بودند. نگاه به زیست بوم و باورهای جغرافیای منطقه که فرهنگ و روابط بر همین جغرافیا استوار است، از این کار اثری در خور و شایسته به‌وجود آورده است. نویسنده زیست آدم‌های اثر را به‌صورت سلولی تجربه کرده است. نقطه قوت دیگر این اثر نگارش دیالوگ و زبان آن بود. دیالوگ‌ها برآیند اندیشه کارآکترها بود و نویسنده به عنوان خالق اثر به زبان خوبی در کار رسیده بود. به گونه‌ای که همان‌قدر که مخاطب از تصاویر،قابها و رویدادهای اجرایی لذت می‌برد از شنیدن دیالوگ‌ها نیز حض وافر نسیبش می‌شود.

بازی‌های بازیگران باورپذیر منطقی و مطابق اصول اجرای نمایش صحنه‌ای است. بازیگران نیز مثل تمام عناصر این نمایش به خوبی هدایت شده و در جای مناسب خود قرار گرفته‌اند. آنها از بازی خودخواهانه پرهیز می‌کنند و احساس را به خوبی و به اندازه منتقل می‌کنند. دیالوگ گفتن‌شان مفهوم است و درک مناسبی از ریتم و تمپو دارند. البته این به معنای خوب مطلق نیست اما دیدن اجرایی این گونه بی‌نقص آدمی را به وجد می‌آورد. شاید یکی از دلایل ارتباط برقرار‌کردن هنرمندان بوشهری با این اثر این باشد که بوشهری‌های همان قومی هستند که در ادامه ایل بزرگ لر در دامنه‌های جنوبی رشته‌کوه زاگرس همچنان پیوند خویشاوندی خویش را با مردمان کهکیلویه و بویر احمد حفظ کرده‌اند.