تئاتر می‌ماند؛ زنده و جاری همواره

تئاتر بوشهر_جهانشیر یاراحمدی؛ تئاتر؛ جان دادنِ شورانگیزِ قصه ایست روی صحنه به همت «انسان»؛ برای «انسان‌های» دیگری آن‌سوی صحنه. این دو سو، دو مصرعِ خوش‌رنگ و نگار یک «بیت» اند با ردیف «انسان». هنری که هر دو سویش «انسان» است پس رواست که انسانی‌ترین هنرها بخوانیمش.

روشن است برای بودِ تئاتر، نیازمند انسانیم و در روزگار اکنون برای بودِ تئاتر باید از او انسان مراقبت کنیم. سال نودونه اگرچه سال کم تئاتر و اصلاً بی تئاتری بود اما این نبودن، معنا و مفهوم ضمنی دارد که ارزش و قداست تئاتر را بالا می‌برد؛ بالاتر از همیشه: نیستیم تا از انسان مراقبت کنیم؛ و چه چیزی فراتر از این؟ تئاتر همواره در عمر دورودرازش مصیبت‌ها و دردهای فراوان تجربه کرده است. حوادث پیرامونی به زمینش زده‌اند اما هیچ‌کدام قدرت این را نداشته‌اند که از بینش ببرند. تئاتر هرگز جان نداده است. صبوری پیشه کرده و باز قد برافراشته است. در روزگاری که ناپاکی از درودیوار جهان بالا می‌رود، تئاتر صبوری می‌کند تا ناپاکی از جهان رخت بربندد و باز شورانگیز به مسیر پرتلاطم خویش ادامه دهد.‌‌

در این سال غم‌زده که صحنه‌های تئاتر خالی بود از حضور هنرمندان، برخی اما ایثارگرانه، عشق خود به این هنر والا را با سختی‌های کار به جان خریدند و خلق کردند آثاری را که هم‌اینک در قاب دیدگان ماست در پنجره سی و دومین جشنواره تئاتر استانی بوشهر.

به همه گروه‌های راه‌یافته به این جشنواره تبریک گفته و آرزو می‌کنم به‌زودی با پاکی جهان از این ناپاکی در کنار تماشاگران هنرنمایی خود را با مردم به اشتراک بگذارند.

جشنواره سی و دوم نکته مهم دیگری نیز دارد؛ برگزاری‌اش در چهار شهرستان که امیدوارم ایده‌ای باشد برای برگزاری این جشنواره در شهرستان‌ها در سال‌های آتی.

جشنواره سی و دوم با چنین رنگ و بویی در تاریخ تئاتر این سامان، ماندگار می‌ماند. درود بر شما که برای خلق و آفرینشش در سالِ سخت تلاش مضاعف کردید. تئاتر می‌ماند؛ زنده و جاری. همواره.