به استقبال جشنواره
فانوسی در باد
ایران تئاتر- فضل‌الله عمرانی؛ در روزگارانی که کرونا جامعه و جهان را درگیر خود کرده است و اقتصادی که نفس همه را گرفته، تئاتر هنوز جان دارد. شاید نفسی بی‌رمق باشد اما هنوز زنده است و امیدوار.
و اما بعد...
جشنواره تئاتر استانی بعد از گذشت چهل سال از عمر خود روزبه‌روز به زوال نزدیک‌تر می‌شود، جشنواره‌ایی که روزگاری ویترین پرهیاهوی معرفی هنرمندانی به جامعه تئاتر و سینما بود
شاید بخش اعظم این زوال به اقتصاد بی‌رمق مترسد که گریبان مخاطبان را گرفته است اما تأثیر بیشتر را از زمانی می‌بینیم که طرح خصوصی‌سازی تئاتر و سالن‌های تئاتر اجرایی شد که بیشترین تأثیر را بر تئاتر شهرستان‌ها گذاشت و تئاتر را در این حوالی به نابودی‌اش نزدیک‌تر کرد، در مرکز یا همان تهران خودمان به‌واسطه حضور سوپراستارهایی، سلبریتی‌هایی و ورزشکارانی که پایشان فقط برای جذب مخاطب به صحنه باز شد جوابگو باشد اما در شهرستان‌ها همین اندک حمایت‌های دولتی نیز قطع شد که جشنواره‌های تئاتر استانی نیز تحت تأثیر آن قرار گرفتند و امروزه می‌بینیم به همان دلایل، تولید و خلق آثار نمایشی به اندک تعداد خود در سال رسیده و شاید هم در برخی سال‌ها حتی جشنواره‌ها را هم از نبودن تولید برگزار نشدند و از طرفی هم سهم کم حضور تئاتر شهرستان‌ها در جشنواره بین‌المللی فجر مزیت بر علت باشد.
امیدواریم دوباره شاهد درخشش هنر تئاتر در استان‌ها و جشنواره‌های استانی باشیم چراکه تئاتر امروز ایران برگرفته از تئاتر استان‌ها و شهرستان‌ها است.
