در استقبال جشنواره
آخرین نشانه‌های حیات
ایران تئاتر-قاسم تنگسیرنژاد: هنگامه‌ای که تئاتر و به‌ویژه تئاتر شهرستان مظلوم‌ترین روزهای تاریخ خود را می‌گذراند، هنرمندان (عاشقان) تئاتر شهرستان‌ها ایثارگرانه تمرین می‌کنند.
۱. در روزگاری که مرگ بر همه‌جا سایه افکنده و در همه‌جا بوی مرگ می‌پیچید. در روزهایی که هشدارها برای پیک ششم بیشتر و بیشتر شده و روزهای هولناک مرگ و سوگ نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند شاید آخرین نشانه‌های حیات برای هنرمندان تئاتر شهرستان‌ها، برگزاری جشنواره‌های استانی تئاتر باشد. هنگامه‌ای که تئاتر و به‌ویژه تئاتر شهرستان مظلوم‌ترین روزهای تاریخ خود را می‌گذراند، هنرمندان (عاشقان) تئاتر شهرستان‌ها ایثارگرانه تمرین می‌کنند. در بوشهر گرما و قحطی امکانات را هم بیفزایید. بی‌توجهی مدیران را هم چاشنی کارکنید و اکنون برای فرآیند تولید تئاتر نامی برگزینید.
۲. در شرایط پیش گفته که برای همه کاملاً زیست شده و نیازی به توصیف ندارد، سیاست جشنواره تئاتر فجر همچنان که بر کم کردن سهمیه تئاتر شهرستان در مرحله نهایی این رویداد است. تجربه دوره گذشته شاهدی بر این مدعاست. در روزگاری که تن نحیف و محتضر تئاتر شهرستان نفس‌های آخرش را می‌کشد، مدیران فرهنگی بی‌رحمانه آخرین‌ها ضربات را بر آن می‌نوازند. اینجاست که هنرمندان شهرستان‌ها به حمایت نیاز دارند. نه از سر منت بل از سر وظیفه ذاتی نهاده‌ای متولی که اگر در چنین موقعیتی حمایت نکنند اصلاً فلسفه وجودی‌شان کاملاً زیر سؤال است که هست. هنرمندانی که نان از خانواده‌شان می‌گیرند و برای تئاتر خرج می‌کنند چه اندازه شایسته حمایت‌اند؟ چقدر حمایت می‌شوند؟
۳. اگر جشنواره تئاتر فجر به‌عنوان مهم‌ترین و ثروتمندترین رویداد تئاتری مملکت به حمایت از هنرمندان تئاتر شهرستان از طریق اختصاص کمک‌هزینه‌های معقول و نه پوشالی و امکان اجرای آثار در پایتخت نپردازد، منتی نگذارد و جشنواره‌ای را در استان‌ها برگزار نکند. فرصت برای جبران هست. نگاهی به هنرمندان براندازید. این آخرین نشانه‌های حیات در شهرستان‌هاست. هرگونه دیگر به این رویداد بنگرید صرفاً تعارف معمول است که دردی از هنرمند دوا نمی‌کند
