سیدمهدی محمدی کارگردان «لیلییت» در گفتگو با تئاتر بوشهر
قصه «لیلیت»، با ساختارشکنی‌های خود، از هفت گناه عبور می‌کند
ایران تئاتر-سودابه زیارتی: نمایش «لیلییِت»، نوشته مهدی بلوچ و به کارگردانی سید مهدی محمدی است که در دیلم به روی صحنه می‌رود. این نمایش، یکی از هفت اثرِ حاضر در سی و سومین جشنواره تئاتر استانی بوشهر است.
سی و سومین جشنواره تئاتر استانی بوشهر در حالی برگزار می‌شود که با تصمیم دبیرخانه، هفت نمایش منتخب این جشنواره هرکدام در شهرهای خود به روی صحنه می‌روند. در سلسله گفتگوهایی که با کارگردانان این هفت اثر انجام داده‌ایم، موارد متعددی ازجمله، غیرمتمرکز برگزار شدن جشنواره، چالش‌های خالقان آثار در روند تولید تا اجرا، قصۀ نمایش‌ها، تأثیر جشنواره بر رونق تئاتر و... را موردبررسی قرار داده‌ایم. در گفتگوی پیش رو، کارگردان نمایش «لیلییت» دربارۀ این موضوعات سخن گفته است. نظرات او هرچند به علت مشغلۀ کاری و قرار گرفتن در بطن برگزاری جشنواره، کوتاه؛ اما قابل‌تأمل است. به‌زعم او، جشنواره در رونق تئاتر در حد یک ضربان و گاهی زدن یک نبض مؤثر است.
در مورد نمایشنامه و دلیل انتخاب آن توضیح دهید؟
مناسب بودن طرح برای خلاقیت بیشتر، دلیل این انتخاب بود. طرح قصه «لیلیت»، با ساختارشکنی‌های خود، از هفت گناه عبور می‌کند، شخصیت‌ها عاشق هم می‌شوند تا جایی که طرح کار، بر این عقیده است که اولین آفرینِ زن، کسی بوده بنام لیلییت. او به خاطر تمکین نکردن به دریای سرخ پناه برد و ...
برای ارائه نمایش خود به جشنواره با چه چالش‌های اساسی و مهمی مواجه بوده‌اید؟
عمده چالش‌هایی که با آن مواجه بودیم، عدم تنوع بازیگر، تأمین هزینه‌های دکور، عدم‌حمایت مسئولان و قول‌های سرگردان آن‌ها که عملی هم نشدند، بود.
سطح کیفی جشنواره تئاتر استانی بوشهر را تا این مرحله در این دوره نسبت به دوره‌های گذشته چگونه ارزیابی می‌کنید؟
به خاطر کرونا دیگر نام این رویداد، جشنواره نیست و بیشتر به کرختواره شبیه است.
در نظر گرفتن چه نکاتی را برای برگزاری باکیفیت جشنواره ضروری می‌دانید؟
افزایش هزینه ورودی می‌تواند در کیفیت جشنواره تأثیرگذار باشد. از طرف دیگر بحث فراهم کردن امکانات است، مثل آماده کردن خوابگاه و غذا و ... برای صفرتا صد جشنواره که برخلاف ساده بودن و پیش‌پاافتادگی، در روحیه گروه و عوامل تولید، تأثیر زیادی دارد.
آیا برگزاری جشنواره استانی در رونق تئاتر مؤثر است؟
به نظر من، جشنواره در رونق تئاتر در حد یک ضربان و گاهی زدن یک نبض مؤثر است.
آیا با غیرمتمرکز برگزار کردن این دوره از جشنواره موافقید؟ تأثیرات این تصمیم را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
اول اینکه نام این مدل برگزاری را نمی‌شود گذاشت شیوه و به خاطر وجود شرایط کرونا، بیشتر به یک اجبار شبیه است. پس نمی‌شود بر کمی و کیفی آن نظر داد. ولی من شخصاً مخالف این مدل برگزاری هستم. چون یک گروه علاوه بر تولید یک اثر و با دیدن آثار بقیه، یک کلاس آموزشی است و به تجربه‌های اکتسابی بی‌نظیری دست پیدا می‌کند که در هیچ ورکشاپی به این تجارب نمی‌رسد. اینجاست که جایگاه تفکری خود را می‌بیند و در آثار بعدی، روبه‌جلو پیش می‌رود.
